سخن آغازین

درود بر تو هموطن، که به وبلاگ من آمدی

نامم لیداست و دانستن اینکه کجا، و کی به این دنیای نابرابریها آمده ام، و اینکه پدر و مادرم کیستند، هیج مشکلی را از کسی نخواهد گشود. فقط ایرانی ام و به ملیت خود افتخار میکنم. کشورم را دوست دارم و مردمش را

این وبلاگ را آغاز کردم تا منهم همانند هزاران جوان ایرانی بتوانم حرفهایم را به گوش دیگران برسانم. در جایی خواندم که ایرانیها بیشترین تعداد وبلاگ را در سراسر جهان به خود اختصاص داده اند، و شنیدم که کسی میگفت این دلیل بر خودنمایی ایرانیان است. اما او به یک مسئله مهم اندیشه نکرده بود، اینکه وبلاگ جایی ست که ما می توانیم با یکدیگر حرف بزنیم، یا بهتر بگویم می توانیم و جرأت دارم که حرفهای دلمان را بنویسیم. میلیونها جوان ایرانی حتی در خانه ی خود نیز جرأت و اجازه ی حرف زدن را ندارند، خیلی ها را می شناسم که هرگز نتوانستند حرفهای دلشان را حتی به پدر و مادر و یا خواهر و برادر خود بگویند، اما در وبلاگشان از سخن غوغا می کنند

حرف من اینست که ما فقط مشکل سیاسی نداریم، جامعه ی ایران جامعه ایست بیمار و سراسر مشکل. اگر عمیق به مسائل و مشکلاتمان اندیشه کنیم، خواهیم دید که مشکل سیاسی فقط بیست درصد از مشکلات ما را دربر میگیرد، و آن هشتاد درص باقی، همه مشکل اجتماعی ست

امید آن دارم همه ی هموطنانم که این نوشته ها را می خوانند، مرا نیز از عقیده ی خود آگاه سازند، تا بتوانیم با یکدیگر و با همدیگر بیاموزیم، بیاندیشیم و شاید نسل ما بتواند اندکی از مشکلا اجتماعی مان را برطرف سازد

به امید آن روز.... و به امید ایرانی آزاد... لیــدا